Lekcje Smaku: 6. Sens eksperymentu

Anetta Ściemniewicz żwawym krokiem wkroczyła do imponującego biurowca. Samootwierające się szklane drzwi, marmurowe podłogi, przezroczysta winda, i przestronny hall dyskretnie dekorowany złotymi ornamentami – podobało się jej tu. Z łatwością dostrzegła recepcję – obita pikowaną skórą, z grubym blatem z tekowego drewna stanowiła kluczowy element hallu. – Do pana Puzdro-Puginałła – oświadczyła recepcjonistce – Anetta Ściemniewicz, właścicielka agencji PR „Moja racja twoja restauracja”. Byłam umówiona. – Tak, pan hrabia oczekuje pani w gabinecie – uprzejmie odpowiedziała recepcjonistka, wskazując kierunek – windą na ostatnie piętro i drzwi do gabinetu pana hrabiego będą naprzeciwko.

– Bardzo mi miło widzieć panią ponownie – oznajmił na powitanie Mary-Jan Puzdro-Puginałł, wskazując gościowi miejsce w eleganckim skórzanym fotelu przy stoliku z wielkim oknem i widokiem na finansowe centrum miasta – do dziś wspominam przygotowaną przez panią degustację i warsztaty o modelowaniu smaku. – Dziękuję – uśmiechnęła się Anetta Ściemniewicz – ja tylko zorganizowałam to spotkanie, zaś przygotowała je załoga restauracji Balansownia Smaku. Natomiast dziś pozwoliłam sobie prosić pana o spotkanie w zupełnie innej sprawie. – Rozumiem – odparł hrabia, zapalając cygaro, które wyjął z klimatyzowanej szafki w taki sposób, żeby Anetta Ściemniewicz nie mogła nie zauważyć robiącej wrażenie pozłacanej inskrypcji „kubańskie luksusowe – ręcznie zwijane – wyłącznie na eksport” – pani wybaczy, że zapalę, ale w moim biurze nie obowiązują drobnomieszczańskie zasady. Do rzeczy więc, co panią do mnie sprowadza?

Anetta Ściemniewicz sięgnęła do torebki, wyjęła kilka kolorowych folderów i, podając je hrabiemu, objaśniła – Aktualnie jestem producentką nowego programu kulinarnego na zagranicznej licencji. – Gratuluję – Puzdro-Puginałł uniósł brwi, z zainteresowaniem przeglądając broszury. Z jednej z nich odczytał głośno – „Kuchenny blef”? – Tak – potwierdziła Anetta Ściemniewicz – a dokładniej „Kuchenny blef czyli pieprzę to”, taki jest tytuł naszego show. – Nie wydaje mi się, żebym słyszał o czymś podobnym – odparł Puzdro-Puginałł wypuszczając w kierunku gościa znaczący kłąb dymu.

– Bo to nowość – szybko pośpieszyła z odpowiedzią Anetta Ściemniewicz, gorączkowo ściskając torebkę i przesuwając się w kierunku skraju fotela – ale zapewniam pana, że to program najwyższej próby. Na całym świecie generuje olbrzymią oglądalność. Założenia są proste – wyjaśniała. – Uczestnicy biorą udział w nietypowym konkursie kulinarnym na najgorszą potrawę. Tak, na najgorszą. Mają tak gotować, żeby zniechęcić jurorów, a wręcz zszokować i obrzydzić! Zadaniem jurorów jest nie tylko ocena, ale też przeszkadzanie uczestnikom w gotowaniu. Mogą stosować dowolne sztuczki, aby sprowadzać gotujących na ścieżkę dobrego smaku, ale uczestnicy muszą pozostać czujni i pamiętać, że ostatecznie liczy się tylko najbardziej odrażająca ohyda. Wygrywa ten, komu uda się zrazić jurorów do tego stopnia, że nie będą oni w stanie nawet poddać dania degustacji.

– Cóż za nowatorski koncept! – skomentował Puzdro-Puginałł. – Prawda? – potwierdziła Anetta – Przy tak skonstruowanych zasadach firma zaoszczędza, bo nie musimy przyznawać nagrody! Powszechnie wiadomo, że jurorzy w takich programach to największe świnie, więc zjedzą wszystko. – Hm – hrabia badawczo zerknął na gościa i zapytał – Ale co ja miałbym mieć z tym wspólnego? – No właśnie – usłyszał w odpowiedzi – Jestem u pana, aby go zaprosić do udziału w panelu jurorskim!

Mary-Jan Puzdro-Puginałł w telewizji! Hrabia usadowił się wygodniej w fotelu i oczami wyobraźni kreślił sceny, w których jego szlachetny profil pojawia się na pierwszym planie, a jego precyzyjnie celny komentarz zmienia życie zwykłych ludzi. Doskonale zdawał sobie sprawę, że nie obędzie się bez korekcji, iniekcji i resekcji. Pociągnął zatem cygaro dodatkowe kilka razy i oświadczył wystudiowanym leniwym tonem – Zgadzam się! – Świetnie, ale powiem od razu: gaża! – znacząco podniesione brwi Anetty Ściemniewicz nie zwiastowały rewelacji w tym zakresie. – Gaża? – powtórzył hrabia. – Niestety tak się niefortunnie składa, że nie mogę panu zaoferować gaży – głos Anetty Ściemniewicz zabrzmiał niewinnie. – Przyznam się panu, że wygrałam ten przetarg, bo podałam bardzo niską cenę. Zorientowałam się dopiero po fakcie, no ale cóż, będziemy nagrywać w tańszej lokalizacji, jedną kamerą i jakoś damy radę. – No pani Anetto, przecież chyba pani zauważa, że gaża jest mi niepotrzebna – odparł z przekąsem hrabia, zakreślając prawą ręką szeroki krąg – doprawdy, mogę wykupić cały ten program łącznie ze stacją! – Cieszę się – odparła rozmówczyni, rada, że hrabia sam wprowadza rozmowę na odpowiednie tory – Właśnie mi się przypomniało, że mam też jeszcze prośbę – oświadczyła nieomal zwijając torebkę do stadium rulonu i jeszcze niebezpieczniej przesuwając się na skraj fotela. – Byłabym wdzięczna, gdyby pan hrabia zechciał wesprzeć naszą produkcję niewielką kwotą, a tym samym zapewnić sobie prestiżową pozycję przewodniczącego jury. – Z prawdziwą przyjemnością obejmę fotel przewodniczącego – niespodziewanie szybko odparł Puzdro-Puginałł – ale stawiam dodatkowe warunki: pierwszy plan i wyłącznie lewy profil z uwidocznieniem spinek od koszuli, bo mam platynowe – zakończył dobitnie, kierując ku Anetcie Ściemniewicz zaopatrzony w tlące się cygaro palec.

– Będzie, jak pan hrabia sobie życzy – na obliczu Anetty Ściemniewicz pojawił się lekki uśmiech – Towarzystwo jurorskie też doborowe. Udział zapowiedział sam Jaromir Pic, jak pan pewnie wie, majętny właściciel sieci salonów odzieżowych „Ciarki Szafiarki” oraz Krystyna Gizmo, zamożna była danserka klubowych scen nocnych, a obie gwiazdy potwierdziły obecność stosownymi czekami – zaznaczyła Anetta Ściemniewicz, unosząc wskazujący palec. – Więc jeszcze ta mała formalność – uśmiechnęła się szeroko i krotochwilnie przechyliła głowę. – Czek odbierze pani w recepcji – hrabia nagle zgasił cygaro, popadając w głębszą zadumę, by po chwili obwieścić – Skoro jedzenie ma być kiepskie, to sama pani rozumie, że będę kosztował poprzez asystenta, mojego nieocenionego kompana smakosza, barona Eu’Stachego Poćwierć-Póchacza. Co prawda właśnie teraz leży struty w szpitalu, ale do czasu nagrania na pewno wydobrzeje. – Wspaniale! – wykrzyknęła Anetta Ściemniewicz po czym błyskawicznie runęła z fotela i, lądując na dębowej podłodze, wydała z siebie wiązankę słów powszechnie uważanych za obelżywe. Interes jednak załatwiła, toteż zwinnie wstała, poprawiła spódniczkę i z nietęgą miną opuściła gabinet hrabiego.

On zupełnie nie zwracał już na nią uwagi. Zwrócony ku największemu oknu w gabinecie, wpatrywał się w tonący w czerni gwiaździstego nieba najbardziej imponujący wieżowiec w mieście.