Znana już jest oficjalna klasyfikacja restauracji Gault&Millau na rok 2020. Sam przewodnik przeszedł kilka zmian.
Zgodnie z doroczną tradycją nowe wydanie prestiżowego przewodnika po najlepszych polskich restauracjach Gault&Millau zaprezentowano podczas uroczystej gali, która stanowiła też doskonałą okazję do zgromadzenia w jednym miejscu najgłośniejszych postaci polskiej sceny gastronomicznej. A okazja to wyjątkowa także dlatego, że czołowi polscy kucharze przygotowali dla kilkusetosobowego grona gości gali dziesięciodaniową kolację uzupełnioną selekcją najprzedniejszych alkoholi. Emocji dodawała tu konkursowa formuła, w ramach której utworzono pięć dwuosobowych grup kucharskich, z których każda kolejna zajmowała się poszczególnymi etapami przygotowywanej kolacji, przy czym jeden z kucharzy przygotowywał danie w formule fine dining, a drugi w stylu niezobowiązującym.
Co ciekawe, w mojej ocenie do grona najbardziej interesujących propozycji weszły dania wolne. Lody z ziemniaków na ziemniakach pieczonych Przemysława Błaszczyka okazały się bezsprzecznym przebojem wieczoru. Cechy wirtuozerii zdradzał też poddany skomplikowanym procesom wędzenia i marynowania łosoś Kaspra Krajewskiego, który na śmiele rozrysowanej idei sushi skonstruował własną acz bardzo udaną i lekko pikantną łososiową przekąskę.
Niezależnie od tego, że zupełnie miło zajadało się dyniowe lody Tomasza Dekera, kluczową częścią wieczoru było ogłoszenie zwycięzców wyróżnień w klasycznych dla tej klasyfikacji pięciu kategoriach.
Miano Szefa Kuchni Tradycyjnej otrzymał Rafał Kowalczyk z restauracji Stary Dom. Młodym Talentem Roku został Rafał Grzegorzek z restauracji Dworzysko. Tytuł Kobieta Szef przyznano Flavii Borawskiej z restauracji Opasły Tom. Szefem Jutra ogłoszono Łukasza Budzika z restauracji Mennicza Fusion. Najwyższe wyróżnienie i tytuł Szefa Roku odebrał Dariusz Barański z restauracji Warszawska.
Podczas galowego wieczoru oficjalnie uruchomiono też nową wersję aplikacji mobilnej przewodnika. Jej użytkownicy mają dostęp nie tylko do recenzji i ocen pomieszczonych w przewodniku adresów ale też do szeregu treści dodatkowych, których nie ma wersji drukowanej przewodnika. Ta przeszła bowiem szereg gruntownych zmian. Zdecydowano, że w papierowej wersji pomieszczone zostaną wyłącznie adresy godne co najmniej jednej czapki. Te, którym do czapki zabrakło punktów, będą prezentowane tylko w wersji mobilnej. Adresów w wersji książkowej jest zatem w tym roku mniej, acz łącznie tworzą zbiór bardziej prestiżowy. Gronu tych najlepszych, od lat utrzymujących wysoką jakość, nie zmieniono w tym roku treści recenzji, wychodząc z założenia, że skoro nie zmienił się poziom, nie ma sensu zmieniać opisu. W tym roku w żółtym przewodniku nie ma też zestawienia najlepszych polskich produktów regionalnych. Póki co nie ma go też w mobilnej aplikacji ale wydawca ma plany, aby w przyszłym roku te informacje do aplikacji dodać.
Jak zapewniła redaktor naczelna przewodnika, Justyna Adamczyk, dzięki wprowadzonym zmianom najnowsza edycja polskiej wersji Gault&Millau jest bardziej poręczna w użytkowaniu i łatwiejsza w odbiorze.
Przy okazji – jeśli prowadzisz kawiarnię, restaurację albo hotel i chciałbyś upewnić się, że jesteś dobrze odbierany i idziesz z duchem czasu, zapraszam do zapoznania się z moją ofertą coachingu, konsultacji i audytu: krytykkulinarny.pl/coaching
Lubie ten przewodnik, ale dziwi mnie, ze nie ma zestawienia produktow regionalnych i ich producentow. Sam, mimo dosc duzej znajomosci tematu, dopiero po przeczytaniu jednego z ostatnich wydan, poznalem sporo ciekawych miejsc i produktow z mojego regionu.
W kazdym razie, polecam ten przewodnik kazdemu. Jest on na pewno bardziej „normalny” niz przewodnik Michelin, ktory skupia sie na gastronomii z wysokiej polki. Gault & Millau jest OK, zarowno dla laikow jak i dla koneserow.