Berliński Zillemarkt – kolacja z duchami

Na kolację w staroberlińskim stylu wybrałem się do szczycącej się ponadstuletnią tradycją restauracji Zillemarkt. Urządzono ją w secesyjnej stylistyce Zille-Milljöh, pojęcia związanego z berlińskim litografem z przełomu XIX i XX wieku, Heinrichem Zille, który z właściwą sobie spostrzegawczością portretował życie współczesnych mu berlińczyków. Termin Zille-Milljöh określa prześmiewczy, nieco sarkastyczny styl twórczości artysty, a przetłumaczyć go można jako „środowisko życia Heinricha Zille”.

W restauracji Zillemarkt klimat owego środowiska przetrwał doskonale. Obecnym właścicielom udało się zachować oryginalną fasadę restauracji, kamienną posadzkę, dekoracyjny witrażowy sufit, stare meble, ogromny bar z półkami niczym ze starej apteki oraz wbudowany w drewnianą ścienną boazerię gigantyczny portret cesarza Wilhelma, ukradkiem zerkającego na salę zapełniającą się wieczorami do ostatniego stolika.

Duch Heinricha Zille obecny jest w restauracji na każdym kroku, także w menu, które ma przypominać staroberliński periodyk ilustrowany rycinami artysty. Między humorystyczne obrazki wciśnięto kulinarne propozycje na przekąski, zupy, dania główne i desery. Zdecydowana większość ściśle nawiązuje do tradycji kulinarnej starego Berlina, zresztą niezwykle bliskiej także i polskiemu podniebieniu, bezpodstawnie oszukiwanemu, że chleb ze smalcem, golonka i wieprzowe klopsy to trzon tradycyjnej kuchni polskiej.

Chleb, smalec i musztardę podano mi na początek, aby umilić lekturę karty i uspokoić nieco strapiony pustką żołądek. Pomyślałem, że Heinrich Zille pewnie od razu zamówiłby kufel miejscowego Zillebräu Original. Taki kufel zamówiłem sobie też i ja, zwłaszcza że to piwo warzone specjalnie dla tej restauracji przez jeden z okolicznych browarów. Piwo okazało się całkiem niezłe, miało solidną pianę, było wyraziście chmielowe, a na dodatek już po chwili zaskakiwało figlarnymi owocowymi smakami wynurzającymi się znienacka z chmielowo-słodowej toni.

Cóż jeszcze zamówiłby Zille? Gołąbki? Pieczoną kiełbasę? Golonkę z musztardą? A może plaster kesslera albo wieprzowe klopsy? Niewykluczone, że gdyby zechciał ugościć cesarza Wilhelma, zamówiłby wszystko razem w postaci zestawu, który polecają tutaj jako Berliner Allerelei. Do tego dokładają jeszcze berlińską currywurst, pieczone ziemniaki, duszoną kapustę i puree z groszku.

Gdyby Berliner Allerelei okazał się jednak niewystarczająco cesarski, w karcie jest jeszcze Zickenschulzes „Miljöhplatte”, zestaw równie bogaty, dobry na przystawkę, w którego skład wchodzą zimne nóżki, pieczeń ze schabu, metka, klops, szynka, serek harceński, musztarda, sałatka ziemniaczana, ogórek konserwowy, smalec, pieczywo i małe piwo. Uf, pojemnymi żołądkami cieszyli się dawni berlińczycy, choć autorzy menu uczciwie przyznają, że taki zestaw starczyłby jednemu na cały tydzień.

Nie miałem ochoty mierzyć się z aż tak ogromną ilością wieprzowiny, postanowiłem więc skomponować sobie zestaw lżejszy. Na początek zamówiłem Alt-Berliner Kartoffelsuppe – berlińską zupę kartoflaną. Była aksamitnie ziemniaczana z mocnym jarzynowym tłem i dyskretnym akcentem wędzonego boczku.

Następnie zjadłem Berliner Bouletten mit Kartoffelsalat – klopsy berlińskie z sałatką ziemniaczaną, chyba jeden z najbardziej oczywistych berlińskich klasyków. Mimo że danie było wyjątkowo proste i można by założyć, że okaże się nudne, wszak wieprzowe klopsy jada się w Polsce na co dzień, zachwyciłem się nim od pierwszego kęsa. Klopsy były naprawdę pyszne, finezyjnie doprawione, o delikatnej konsystencji – najpierw podsmażone, potem podduszone. Genialnie komponowały się z ziemniaczaną sałatką z winegretem, który w moim mniemaniu sprawdza się w ziemniaczanych sałatkach znacznie lepiej niż częściej w nich spotykany majonez.

Po daniu głównym poczułem się wyraźnie syty, ale deseru nie mogłem sobie odmówić, zwłaszcza że w karcie znalazłem Rote Grütze – duszone we własnym soku owoce ogrodowe podane z sosem waniliowym.

Owocowy deser doskonale zwieńczył moją berlińską kolację. Była nie tyle wielce smaczna, ile wielce godna, bo przecież zjedzona w towarzystwie ducha berlińskiego artysty i pod czujnym okiem cesarza Wilhelma.

Mi smakowało, duchowi i cesarzowi pewnie też, choć gdy zapytałem, nie odpowiedzieli.